…ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ…
Τους βλέπεις παντού, σχεδόν σε κάθε σου βήμα, θέλεις δεν θέλεις, όπου κι αν βρεθείς…
…κουρελιασμένα και ξυπόλητα μικρά παιδιά στα φανάρια
…εξαθλιωμένοι ηλικιωμένοι που τριγυρνούν σαν χαμένοι ανάμεσα σε σκουπίδια
…άστεγοι τυλιγμένοι με βρώμικες κουβέρτες, κουλουριασμένοι πάνω σε χαρτόκουτα…σε στάσεις, σε παγκάκια, σε εισόδους και γωνιές,
είναι σχεδόν παντού, τους βλέπεις, όχι μόνο στο κέντρο της πόλης,
…συνάνθρωποί μας ανάπηροι, με εμφανή προβλήματα υγείας,
…ρακένδυτοι και πεινασμένοι,
…γιαγιάδες και παππούδες που ζητιανεύουν λίγα κέρματα και σέρνονται ταλαιπωρημένοι με το βλέμμα χαμηλωμένο στην άσφαλτο.
Πρόσωπα γεμάτα θλίψη και απορία, με μια βροντερή σιωπή κρυμμένη μέσα τους…
Είναι σε κάθε γωνιά της γκρίζας πόλης, της πόλης με τους βιαστικούς κατοίκους που συνωστίζονται στους δρόμους, στα μαγαζιά, στα μέσα μεταφοράς, στις δημόσιες υπηρεσίες…χαμένοι κι αυτοί, σαν σκιές…
Καλοκαίρια και χειμώνες…αυτοί εκεί…άστεγοι, πεινασμένοι, ανάπηροι, παιδιά, ηλικιωμένοι…όλο και περισσότεροι, όλο και πιο εξαθλιωμένοι, από άγνωστη αιτία…σαν να πληρώνουν για κάτι που μάλλον δεν ξέρουν…
...κι εσύ περνάς από δίπλα, τις πιο πολλές φορές τους κοιτάς φευγαλέα αμήχανος, άλλες αδιάφορος μα θλιμμένος, άλλες πολύ βιαστικός…νοιώθεις ανήμπορος…
Αρκετοί άνθρωποι πάντως, δραστηριοποιούνται όλο και πιο πολύ, μέσα από κοινωνικά δίκτυα, μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, κοινωνικούς φορείς, ιδρύματα…υπάρχουν και κάποιοι "φιλάνθρωποι" επιχειρηματίες, κάποια "σημαίνοντα πρόσωπα" της δημόσιας ζωής του τόπου, που δείχνουν την ευαισθησία τους για όλους αυτούς τους δυστυχείς…
κάποιες δωρεές…
κάποια συσσίτια…
κάποια κρατικά κονδύλια…
κάποιοι λιγοστοί χώροι να στεγάσουν τη θλίψη…
κάποια ψίχουλα…
…και όλοι αυτοί, με αίσθημα αλληλεγγύης, προσφέρουν ό,τι είδους βοήθεια μπορεί ο καθένας, για να απαλύνουν τον πόνο και τις στερήσεις των «άτυχων» αυτών συμπολιτών μας.
Μα ποια είναι όμως η ατυχία τους? Ποια η ευθύνη τους, τι δεν κάνανε καλά…;
Είναι πραγματικά άτυχοι ή είναι κάτι σαν αυτό το μοντέρνο, που λένε στα μέσα, «παράπλευρες απώλειες»;
Μήπως όλοι αυτοί οι «άτυχοι» είναι απλώς παράγωγα και συνέπειες ολόκληρου του προσανατολισμού της κοινωνίας μας;
Μήπως όλοι αυτοί είναι σε αυτή τη θέση εξ αιτίας του πολιτικοοικονομικού μοντέλου «ανάπτυξης» της κοινωνίας μας;
Αν αφήσουμε για λίγο αυτή την «ειδική» κατηγορία των συνανθρώπων μας που αναφέραμε παραπάνω, θα συναντήσουμε πολλούς περισσότερους να βρίσκονται ένα βήμα πριν αυτούς, θα συναντήσουμε κι αυτούς που είναι λίγα περισσότερα βήματα πριν αυτούς, τους τελείως εξαθλιωμένους των δρόμων…
Αυτοί που πλήττονται πιο πολύ μέσα σ αυτό το κοινωνικό περιβάλλον είναι οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά, δηλαδή αυτοί που η κοινωνία θα έπρεπε να ευχαριστεί για την προσφορά τους και αυτοί που η κοινωνία θα έπρεπε να εφοδιάζει και να εκπαιδεύει για να πάρουν τη σκυτάλη της συνέχειας...
Να είναι όλοι αυτοί στην ουρά προς την εξαθλίωση εξ αιτίας της «ατυχίας» τους???
Σε ποιο παιχνίδι παίξανε και χάσανε;;
Κι εμείς οι υπόλοιποι…οι χιλιάδες και εκατομμύρια, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι το να αισθανόμαστε αλληλέγγυοι προς όλους αυτούς,
να κάνουμε εκδηλώσεις συμπαράστασης,
να κοινοποιούμε στα social media και στα blogs σχετικά βιντεάκια και δακρύβρεχτα λόγια,
να ρίχνουμε στα χαρτόκουτα των παιδιών και των άστεγων μερικά κέρματα,
να μαζεύουμε πότε πότε μερικά τρόφιμα και ρούχα
και να στέλνουμε sms από τα κινητά μας όταν η τηλεόραση κάνει «μαραθώνιους αγάπης και αλληλεγγύης»…;;;
…και φυσικά να τους λυπόμαστε…;;;
Αυτό;;; Ξεχρεώσαμε;;;
Άραγε πόσο υποκριτική και εθελοτυφλούσα είναι μια κοινωνία που αρκείται μόνο, να ταΐζει τους πεινασμένους της,
να προσφέρει σκηνές και πρόχειρους χώρους στους άστεγούς της,
να ντύνει τους ρακένδυτους που κρυώνουν,
να ελεεί ανήμπορους γέρους και γριούλες, ζητιάνους για τα απολύτως απαραίτητα…;;;
πόσο υποκριτική να χαρίζει μερικά χαμόγελα και λιγοστά παιχνίδια τα Χριστούγεννα στα μικρά βλασταράκια της που γυρνούν ξυπόλητα στους δρόμους…;;;
Αν αυτός ήταν ο τρόπος να αντιμετωπίζουμε σαν κοινωνία τέτοια φαινόμενα τότε γιατί αυτά πολλαπλασιάζονται;;;
Πόσο υποκριτική και εθελοτυφλούσα είναι μια κοινωνία που ενδιαφέρεται μόνο να απαλύνει και να χαϊδεύει τον κάθε λογής απαράδεκτο ανθρώπινο πόνο, από το να τον εξαλείψει τελείως από τα σπλάχνα της;;;
Δεν χωρά αμφιβολία, είναι μια κοινωνία υποκριτική, μια κοινωνία λήθης και ανέχειας, που έτσι έχει συνηθίσει, που αυτό έχει μάθει να κάνει…
Μια κοινωνία ανεύθυνη, που «δεν ήταν εκεί την ώρα που γινότανε το έγκλημα…»
Για να είμαστε ειλικρινείς, επί της ουσίας,
η κοινωνία μας είναι μια κοινωνία που αποδέχεται και ανέχεται τις ανισότητες, την αδικία, την κάθε μορφή βίας και εγκληματικότητας, τη διαφθορά, το ψέμα, την επιλεκτική ηθική, το ρατσισμό, το φασισμό και κάθε άλλη κοινωνική ασθένεια παράγωγη όλων αυτών…
…είναι εξοικειωμένη με όλα αυτά…γενιές και γενιές ανθρώπων μεγάλωσαν έτσι…
Την ίδια στιγμή που η κοινωνία δείχνει την αλληλεγγύη της, με τους τρόπους που αναφέρθηκαν, στους «άτυχους» συμπολίτες της, μπορεί να ανέχεται αδιαμαρτύρητα τη βία, τις διακρίσεις και την εγκληματικότητα στην τηλεόραση, στους τρόπους που μιλά, που ψυχαγωγείται, που συναναστρέφεται…
την ίδια στιγμή που οργίζεται και εναντιώνεται στη βία, τις εξαρτήσεις και την πορνεία για παράδειγμα, μπορεί οι καθημερινές επιλογές της να περιέχουν ξεκάθαρα όλα αυτά…σε προσωπικό επίπεδο…
Η κοινωνία μας ξέρει πολύ καλά επίσης
να δημιουργεί κινήματα και οργανισμούς κατά της βίας,
κατά της παιδικής εκμετάλλευσης και κακομεταχείρισης,
κατά της εκμετάλλευσης των γυναικών,
κατά της φτώχειας,
κατά του ρατσισμού, κατά, κατά, κατά….πολλά «κατά» μπορεί να εφεύρει…
μπορεί να ακολουθεί όλες αυτές τις προβολές και τις ιδέες, να αφοσιωθεί σε αυτές για μια ζωή, μπορεί να «γιορτάζει» τις κάθε λογής ανόητες παγκόσμιες ημέρες για ένα σωρό κοινωνικά προβλήματα, μα αυτό που δεν μπορεί και δεν ξέρει να κάνει είναι το να δει και να εξαλείψει τις ολοφάνερες πια βαθιές ρίζες που γεννάνε όλα αυτά τα προβλήματα…
Φυσικά, όλα αυτά τα αξιοθαύμαστα κοινωνικά φαινόμενα, δεν συμβαίνουν μοναχά σε αυτήν εδώ τη χώρα, είναι προβλήματα που συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο, αλλού πιο έντονα και αλλού λιγότερο…
Όλοι οι συνάνθρωποί μας που βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη κοινωνική θέση, σε θέση εξαθλίωσης και στέρησης, απολύτως απαραίτητων αγαθών, είναι αυτοί που έχασαν στο παιχνίδι «κερδίζω-χάνεις»…
είναι απλά οι χαμένοι στην παρτίδα αυτής της μονόπωλης.
Σε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο για να επιβιώσουν, είναι βέβαιο ότι ανθούν όλα τα κοινωνικά προβλήματα που αναφέραμε.
Αν πραγματικά μας ενδιέφερε να αλλάξει ριζικά εικόνα η κοινωνία μας θα έπρεπε να σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε και να αφήσουμε για πάντα πίσω ό,τι πραγματικά ευθύνεται για όλη αυτή την κατάσταση.
Ο πρώτος «ένοχος» είναι πια πολύ φανερός, ο άλλος όχι και τόσο…
- Το πολιτικοοικονομικό μοντέλο, επάνω στο οποίο ακόμα και σήμερα στηρίζεται ολόκληρο το κοινωνικό οικοδόμημα, είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα, που στις μέρες μας δείχνει, σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο, το πιο σκληρό και πιο αποτρόπαιο πρόσωπό του, περισσότερο από κάθε προηγούμενη εποχή.
Η ολοκληρωτική εξάρτηση μας από το χρήμα, ως μέσο και στόχο των πάντων για τα πάντα, είναι υπεύθυνη για την εξαθλίωση και την ανέχειά μας στα απαράδεκτα κοινωνικά προβλήματα.
Η κοινωνία είναι κυριολεκτικά μια ζούγκλα που λειτουργεί με τους νόμους της αγέλης…οι άνθρωποι είναι φοβισμένοι και ανασφαλείς και άρα «αναγκασμένοι» να αλληλοσπαράσσονται για να επιβιώσουν.
Το χρήμα έχει διαβρώσει και αποπροσανατολίσει κάθε ανθρώπινη αξία καθιστώντας τον σύγχρονο άνθρωπο πλήρως ανήθικο και ανεύθυνο για λόγους προσωπικής επιβίωσης και φαινομενικής ασφάλειας.
Κι αν το χρήμα και το χρηματοπιστωτικό αυτό μοντέλο είναι η φανερή πλευρά σε ότι αφορά τους λόγους για τους οποίους η κοινωνία μας έχει την εικόνα που αναφέραμε, υπάρχει και άλλη μια πλευρά που δεν είναι και τόσο εμφανής.
- Μιλώντας για κοινωνία οφείλουμε να πάψουμε να εννοούμε κάτι απρόσωπο και αόριστο.
Η κοινωνία είμαστε εμείς, εγώ, εσύ, όλοι μας…
Η υποκριτική, ανήθικη και αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μας έχει απολύτως άμεση σχέση με την άγνοια του τι πραγματικά είμαστε αλλά και του διαχωριστικού και κομματιασμένου τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τους «άλλους»…
Νομίζουμε ότι οι άλλοι είναι…άλλοι, ότι βρίσκονται απέναντί μας, ότι δεν είμαστε όλοι και όλα μια αδιαίρετη ενότητα…δυστυχώς έτσι διαμορφωθήκαμε, με αυτή την κατανόηση, δεν γνωρίζουμε ότι ο κόσμος είναι αδιαίρετος, ότι το ανθρώπινο είδος είναι μια οικογένεια στην αλυσίδα της δημιουργίας.
Αγνοούμε δηλαδή σε πολύ μεγάλο βαθμό την πραγματικότητα του κόσμου στον οποίο ανήκουμε.
Αγνοούμε ότι όλα είναι ένα.
Η θεμελιώδης αυτή συμπαντική αρχή είναι από πολλά χρόνια μια αποδεδειγμένη πραγματικότητα τόσο επιστημονικά όσο και φιλοσοφικά.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η αρχή δεν βρίσκει εφαρμογή στο κοινωνικό μας σύστημα.
…και δεν βρίσκει εφαρμογή εξ αιτίας αυτού του άθλιου χρηματοπιστωτικού μοντέλου που κυριαρχεί, χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο, στον κόσμο μας.
Το χρηματοπιστωτικό σύστημα, με τον τρόπο που λειτουργεί, βάζει φρένο σε κάθε έννοια προόδου και εξέλιξης ολόκληρου του ανθρώπινου είδους.
Καθώς η πλειοψηφία των ανθρώπων δυσκολεύεται ακόμα να κατανοήσει τις ουσιαστικές αυτές αιτίες, αδυνατεί και να δώσει ριζικές και ουσιαστικές λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν όλο και περισσότερους ανθρώπους.
Έτσι…αρκείται σε επιφανειακές και μεμονωμένες πράξεις αλληλεγγύης προς όσους πλήττονται πιο σκληρά και πιο άμεσα, διαιωνίζοντας το πρόβλημα…
Φυσικά και είναι υπέροχο και βαθειά ανθρώπινο, το να βοηθάς με ό,ποιο τρόπο μπορείς, τους συνανθρώπους σου όταν το έχουν ανάγκη, μα είναι εξ ορισμού λειψό, περιορισμένο και δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα, αν δεν φροντίσεις παράλληλα και άμεσα να εξαλείψεις, μια για πάντα, τους λόγους που τους φέρνουν σε μια τέτοια ανάγκη.
Αν δεν το κάνεις τότε απλά συντηρείς τους φαύλους κύκλους, διαιωνίζεις το «κακό» και δεν προχωράς μπροστά…δεν εξελίσσεσαι.
Τάσος Π.
Πανγαία – The Venus Project
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε τι σκέπτεστε...