Τον τίτλο του σημερινού σημειώματος τον δανειστήκαμε από τη σκέψη του Μπρεχτ («Ιστορίες του κ. Κόυνερ») και την ενδόμυχη ελπίδα (η οποία πάντα πεθαίνει τελευταία) ότι η ελληνική κοινωνία, παρά τα όσα βιώνει, εξακολουθεί να έχει ανοιχτά τα μάτια της, να βλέπει, να αντιλαμβάνεται, να σκέπτεται... Τα προφανή είναι αδιαμφισβήτητα: τα είδε χθες όλη η Ελλάδα και δεν αξίζει να αφιερώσουμε τίποτε περισσότερο από λίγες μόνο λέξεις.
Είδαμε, λοιπόν, ένα νέο άνδρα, πατριώτη και υπέρμαχο των ιδανικών της ελληνικής (Άριας μήπως;) φυλής πρώτα να επιτίθεται σε μια γυναίκα, μετά να δέρνει μια άλλη (να τον χαίρεται, πράγματι, η μανούλα του) και μετά να φεύγει σαν λαγός, για να κρυφτεί σαν απατεώνας του κοινού ποινικού δικαίου.
Ο εν λόγω κύριος, ...