Τι αποκαλύπτει για την «απολογία», η ομιλία Ερντογάν στη Βουλή

Ο εκ νέου «γάμος συμφέροντος» του Ισραήλ με την Τουρκία, η «επανασύνδεση του ζεύγους» (ποιος θα είναι το αρσενικό και ποιος το θηλυκό μέρος της σχέσης δεν ξέρουμε…) μετά από παρατεταμένη περίοδο διάστασης, δείχνει ότι δεν θα είναι ανέφελος, εάν κανείς κρίνει από όσα είπε στην ομιλία του στη τουρκική Βουλή ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν, αλλά και από την πολύ πιο ψύχραιμη και λογική αντίδραση του σοβαρού προέδρου της χώρας, Αμπντουλάχ Γκιουλ…

Ο Ερντογάν φρόντισε να πανηγυρίσει αρκούντως και με τις λεπτομέρειες που έδωσε αποκαλύφθηκε ότι ο συμβιβασμός επιτεύχθηκε με άπειρες δυσκολίες και με την πιεστική παρουσία του Αμερικανού επιδιαιτητή προέδρου, τον οποίο η κάθε πλευρά είχε τους λόγους της να μη θέλει να κακοκαρδίσει… Αυτό που γίνεται σαφές περισσότερο από οτιδήποτε, είναι ότι το κλίμα που επικρατεί στις διμερείς σχέσεις κάθε άλλο προδιαθέτει για «στρατηγικές συνεργασίες» όπου αν μη τι άλλο τα δύο μέρη μιας συμφωνίας θα πρέπει να μπορούν να συνομιλούν… με τα μάτια.

Η καχυποψία είναι διάχυτη, όπως επίσης εμφανης είναι και η προσπάθεια του Ερντογάν να εμφανίζεται ως ο κυρίαρχος του παιχνιδιού που πειθαναγκάζει τους Ισραηλινούς, με στόχο να προάγει την εικόνα του στις μουσουλμανικές χώρες. Αυτό ειδικά είναι εντελώς ασύμβατο με τη «διπλωματική κουλτούρα» των Ισραηλινών και είναι απλώς θέμα χρόνου να δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα.

Η δε αναφορά του Ερντογάν στον συνεχή συντονισμό με πρόσωπα όπως ο Χαλέντ Μεσάαλ της Χαμάς που ερεθίζει επικίνδυνα τα ισραηλινά αντανακλαστικά, στρατιωτικά και διπλωματικά (…), δεν προδιαθέτει για θεαματικές αλλαγές. Τούτων λεχθέντων θα διακινδυνεύσουμε την πρόβλεψη ότι πολύ σύντομα θα υπάρξουν δηλώσεις που θα αλλάζουν το σκηνικό, ενώ περιμένουμε να διαπιστώσουμε εάν η ερμηνεία τους στην δικαιολογημένα καχύποπτη Ελλάδα, θα γίνει… με τα ίδια κριτήρια – παρορμητισμό που έγινε η ερμηνεία της τηλεφωνικής συνδιάλεξης Ερντογάν-Νετανιάχου παρουσία του Ομπάμα.
Εκτιμούμε, ότι οι Ισραηλινοί έχουν κάθε λόγο να επιθυμούν να διατηρούν τους διαύλους επικοινωνίας ανοικτούς ανεχόμενοι τα «καπρίτσια» του Ερντογάν καθώς αυτό υπαγορεύει το συμφέρον τους, πολύ αμφιβάλλουμε όμως εάν θα μπορέσουν αν εμπιστευτούν ξανά μια τέτοια Τουρκία.

Να θυμόμαστε βέβαια ότι όλα αυτά εξαρτώνται και από την Ελλάδα, διότι όσο ενοχλούνται από τη συμπεριφορά αυτή και εξ ανάγκης την ανέχονται, άλλο τόσο είναι λογικό να παραξενεύονται όταν η χώρα που έχει άμεσο πρόβλημα ασφαλείας και ευθείας αμφισβήτησης των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, αντί να αναζητά συμμαχίες για να αντιμετωπίσει την απειλή, συνεχώς χαριεντίζεται με τον αντίπαλο… Όσο κατανοητό και να είναι, πέραν κάποιων ορίων καταντάει γραφικό.

Στην ουσία όσων υποστήριξε ο Ερντογάν στο Κοινοβούλιο, εκτίμησε ότι η ισραηλινή απολογία διαμορφώνει άλλο τοπίο στη Μέση Ανατολή. Σε απόδειξη της καχυποψίας και της προσβλητικής υπό φυσιολογικές συνθήκες τουρκικής συμπεριφοράς, ο Ερντογάν είπε ότι μάρτυρας όσων ελέχθησαν ήταν ο Ερντογάν και ότι το τηλέφωνο δεν έγινε απευθείας με τον Νετανιάχου, διότι «του είχε λείψει η φωνή του Ομπάμα και ήθελε να τον ακούσει πρώτα». Διπλωματική ερμηνεία: Με το βλέμμα στην εσωτερική πολιτική σκηνή «χάρηκα μίστερ πρέζιντεντ που σε άκουσα, άντε να πάει και το παλιάμπελο, δώσε μου αυτόν τον μ@_ @ _@ για να σου κάνω τη χάρη». Ή δεν προσπαθεί να περάσει αυτή την εικόνα και κάνουμε λάθος; Και πως ακριβώς νομίζουμε ότι γίνεται δεκτή αυτή η συμπεριφορά από τους Ισραηλινούς;


Συνεχίζοντας, Ομπάμα και Ερντογάν είδαν για μία ακόμη φορά το «απολογητικό κείμενο» σαν δυο σκηνοθέτες που οριστικοποιούσαν το σενάριο για να ανέβει στη σκηνή και μετά δόθηκε το τηλέφωνο στον άλλο «δασκαλεμένο ηθοποιό» και εξελίχθηκε η «παράσταση». Πόσο δίκιο έχει ο πρόεδρος της Τουρκίας, ο πολύ σοβαρότερος Γκιουλ που δήλωσε μετριοπαθώς ότι απλά έγινε το πρώτο βήμα, συνιστώντας αναμονή. Προφανώς, ο άνθρωπος κατάλαβε αμέσως, ότι η λαϊκιστική συμπεριφορά του πρωθυπουργού καταστρέφει την ουσία της πρωτοβουλίας Ομπάμα, όχι πως ο Αμερικανός πρόεδρος βέβαια δεν εξυπηρέτησε τους δικούς του στόχους με αυτό…
Εν κατακλείδι, ο Ερντογάν που δεν καταλαβαίνει τίποτα και αυτοπροσκλήθηκε στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη (προσπαθεί ο Ομπάμα να τα μαζέψει) για να εξελιχθεί το σενάριο της ταινίας «ο Τούρκος ηγέτης του αραβικού κόσμου»… Ε, δεν μπορεί, έχουν κάθε λόγο να είναι ενθουσιασμένοι οι Ισραηλινοί με τον Ερντογάν. Μήπως μάλιστα σκέφτονται εκτός από τα… κλειδιά της πόλης της Ιερουσαλήμ (τιμητική διάκριση, τι άλλο;) του ζητήσουν να πάει για λογαριασμό τους σε συνάντηση με τον Αναστασιάδη και τον Σαμαρά να συζητήσει για την ΑΟΖ, τα οικόπεδα και τα κοιτάσματα… Είναι άνθρωπος εμπιστοσύνης, πραγματικός εταίρος (το πρόβλημα είναι ότι οι Ισραηλινοί δεν συμπαθούν και πολύ τον ρόλο της… εταίρας στις διεθνείς τους σχέσεις).
Όταν μάλιστα εκφράζεται θετικά γι’ αυτό που έγινε και η Χαμάς… τότε ο μέσος Ισραηλινός Εβραίος φεύγει τρέχοντας. Κατά τα άλλα, εμείς εδώ στην ανάδελφη Ελλάδα ανακαλύψαμε ανασύσταση του «άξονα» Τουρκίας-Ισραήλ. ΟΚ.
Πηγή