Αν δεις τον Καλλικράτη, πες του να πάει να…

Αναφέρομαι στον Καλλικράτη της δημόσιας διοίκησης. Όλοι έχουμε εξοργιστικές, αστείες, περίεργες ιστορίες να διηγηθούμε για το τι αντιμετωπίσαμε με το δημόσιο. Αυτή που ακολουθεί όμως είναι σουρεαλιστική...


Πρώτα πρώτα όμως να σας εξηγήσω τον τίτλο. Λοιπόν, ο γνωστός μύθος του Αισώπου με τον τζίτζικα και τον μέρμηγκα κυκλοφορεί πρόσφατα ως ανέκδοτο με αλλαγμένο τέλος. Ενώ το καλοκαίρι ο μέρμηγκας αποταμιεύει για το χειμώνα, ο τζίτζικας γλεντάει με παρέα, με κορίτσια, ποτά κλπ. Την κρύα νύχτα του χειμώνα ο μέρμηγκας απολαμβάνει μπροστά στο τζάκι του τη θαλπωρή, όταν ακούει την πόρτα να χτυπά. «Αχά, θα είναι το ρεμάλι ο τζίτζικας να μου ζητήσει τροφή και ζεστασιά». Ανοίγει και μένει κόκκαλο. Ο τζίτζικας με το τζιπ εξοπλισμένο, με τρία κορίτσια μέσα, του φωνάζει. «Έλα ρε μούχλα, πάμε Αράχωβα να περάσουμε τζάμι». Ο μέρμηγκας αρνείται, αλλά πριν κλείσει την πόρτα του λέει: «Τζίτζικα, αν δεις τον Αίσωπο, πες του να πάει να…»

Εργάζομαι σε βιομηχανική εταιρία. Μέχρι πρόσφατα το 50% της παραγωγής κατευθυνόταν στην εσωτερική αγορά, το 50% σε εξαγωγές. Η καθίζηση της ελληνικής αγοράς άλλαξε την αναλογία σε 10% ελληνική αγορά έναντι 90% εξαγωγών. Βλέπετε το εργοστάσιο δεν μπορεί να σταματήσει τη λειτουργία του. Ο επιχειρηματίας αποφάσισε να μην απολύσει και να συνεχίσει να δουλεύει με συνολικά μικρότερο περιθώριο κέρδους, καθότι οι εξαγωγές επιβαρύνονται και με το μεταφορικό κόστος. Επειδή όμως οι προδιαγραφές εξωτερικού διαφέρουν από τις αντίστοιχες της Ελληνικής αγοράς, έπρεπε η εταιρία να ολοκληρώσει τάχιστα μία επένδυση 2 εκ € (ναι, δύο εκατομμυρίων Ευρώ, ολογράφως), μέσα στην κρίση. Τα μηχανήματα παραγγέλθηκαν, ο εργολάβος που θα τα τοποθετήσει επελέγη μετά από διαγωνισμό και παράλληλα υποβάλαμε –εγκαίρως- την αίτηση για άδεια εγκατάστασης. Εδώ αρχίζει ο Γολγοθάς…

Στα τέλη Ιανουαρίου ο προμηθευτής μας ειδοποιεί ότι την 27-4 τα τεραστίων διαστάσεων μηχανήματα θα είναι στην Ελλάδα. Πλην όμως η άδεια δεν έχει υπογραφεί. Πάω στην αρμόδια επιτελική διεύθυνση στην Περιφέρεια. Μέχρι πρόσφατα υπεύθυνη ήταν η τοπική Νομαρχία η οποία κουτσά στραβά εξυπηρετούσε. Η διευθύντρια, κα. Νικολέτα, ευγενέστατη, μού εξηγεί ότι στο κτίριο που στεγάζεται δεν έχουν προβλεφθεί γραφεία για την επιτελική Καλλικρατική (δημιουργήθηκε με τον Καλλικράτη) υπηρεσία Βιομηχανίας. Επίσης δεν έχει πρωτόκολλο, δεν έχει υπολογιστή να γράψει την απόφαση έγκρισης και το καλύτερο… δεν έχουν οριστεί τμηματάρχες για να συνυπογράψουν την άδεια. Ως εκ τούτου αρνείται να υπογράψει μέχρι να λυθούν τα προβλήματα της Διεύθυνσής της. Είναι η πρώτη φορά που σκέφτομαι: «Αν δεις τον Καλλικράτη, πες του να πάει να…» Στην αυτονόητη επισήμανσή μου ότι από αυτήν την άδεια εξαρτάται - στην κυριολεξία - η απασχόληση 300 εργαζομένων, η θέση της παρέμεινε σταθερή. «Απαιτείται μία διοικητική απόφαση ανωτέρων μου για να οριστούν τμηματάρχες. Αν δεν οριστούν δεν υπογράφω…». Αμέσως μετά το Πάσχα επανέρχομαι. Το πρόβλημα είναι ότι δεν την βρίσκω στο γραφείο της, αλλά μόνο στο κινητό. Συναντιόμαστε σε καφετέρια και επαναφέρω το υπερεπείγον του θέματος, αλλά προσκρούω σε τοίχο: «Εγώ πλέον δεν πάω στο γραφείο. Μην με βλέπει ο κόσμος και νομίζει ότι η υπηρεσία λειτουργεί κανονικά!!! Αν δεν φτιαχτεί το οργανόγραμμα (οι τμηματάρχες που λέγαμε), δεν ξαναπάω»

Τώρα ανεβαίνουμε βαθμό δυσκολίας, σκέφτομαι. Πάω στον Γενικό Διευθυντή Ανάπτυξης. Του εξηγώ το θέμα. Ασπάζεται το ότι έχουμε δίκιο, συμπάσχει με τις οικογένειες των 300 εργαζομένων που θα μείνουν χωρίς απασχόληση, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα!!!! «Αν δεις τον Καλλικράτη, πες του…»

Επόμενη πίστα, ακόμη πιο δύσκολη. Βάζω λυτούς και δεμένους για να βρω τον ίδιο τον Περιφερειάρχη. Μετά από κάποιες μέρες τον βρίσκω και ξανά εξηγώ. Του προτείνω μία λύση. Αφού δεν υπογράφει η Διευθύντρια, να υπογράψει ο Γενικός Διευθυντής και ο αρμόδιος αντιπεριφερειάρχης! Σωστό, μου λέει και δίνει αμέσως εντολή. Παράλληλα λαμβάνω τη διαβεβαίωση ότι έχει σταλεί υπάλληλος της Γενικής Διεύθυνσης για να πάρει το φάκελο από τη Διεύθυνση, η οποία τον κρατάει στο ψυγείο. Έχει πάει εν τω μεταξύ 24 Απριλίου. Σε 3 μέρες έρχονται τα μηχανήματα!!! Ε, λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, το βρήκατε. Αρνούνται να δώσουν τον φάκελο, λες και είναι ντεκόρ του γραφείου τους. Τόμπολα! Επιπλέον δεν μπορούν ούτε καν να πιέσουν τους υπαλλήλους να δώσουν τον φάκελο. Θα τρελαθούμε! 300 εργαζόμενοι και μία επιχείρηση όμηροι για ένα γινάτι ή για μία ηθελημένη δυσλειτουργία του κράτους. «Αν δεις, κλπ κλπ».

Άλλη ιδέα. Ξανά-υποβάλλουμε τον φάκελο, επειδή είχαμε την πρόνοια να κρατήσουμε ένα πλήρες σετ με πρωτότυπα μηχανολογικά-τοπογραφικά κλπ σχέδια. Στα χέρια του Γενικού κατευθείαν. Υπόσχεται να τον δει και να τον υπογράψει άμεσα. Τα μηχανήματα έφθασαν τελικά 27-4 (σύμφωνα με το πρόγραμμα), ξεφορτώθηκαν και η άδεια υπεγράφη την ίδια μέρα. Στο management του ελληνικού δημοσίου, αυτό ονομάζεται Just in Time-JIT.

Σαν να σας ακούω τώρα. «Και φταίει ο Καλλικράτης που η Νικολέτα πείσμωσε και κόντεψε να σταματήσει η επένδυση;» Ε, λοιπόν ναι! Φταίει 100%. Γιατί ο Καλλικράτης σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε στο γόνατο. Το ίδιο χάλι γίνεται και στις πολεοδομίες που έφυγαν από τους Δήμους και υπάγονται πλέον στις περιφέρειες. Το ίδιο γίνεται και με τις αδειοδοτήσεις των μικρών βιομηχανιών.

ΥΓ1: Το ανωτέρω άρθρο αφιερώνεται σε όσους ακόμη πιστεύουν ότι η χώρα αυτή θέλει να σωθεί. Το αν μπορεί είναι άλλο θέμα…

ΥΓ2: Είναι μύθος ότι το μισθολογικό κόστος των Δημοσίων Υπαλλήλων είναι Χ δις € ανά έτος. Για κάθε ώρα εργασίας Δημόσιου Υπαλλήλου αντιστοιχεί (τουλάχιστον) μία ώρα Ιδιωτικού υπάλληλου, ή απλού πολίτη που χάνεται σε μία Δημόσια Υπηρεσία, άρα το άμεσο κόστος είναι 2 φορές το Χ. Αν στο κόστος προσθέσουμε και τη ζημιά που προκαλείται στον ιδιωτικό τομέα από το «φρενάρισμα», έχουμε το συνολικό αποτέλεσμα, πολλές φορές πολλαπλάσιο του Χ.

ΥΓ3: Έχετε ακούσει Δημόσιο Υπάλληλο να κατακεραυνώνει άλλη Δημόσια Υπηρεσία στην οποία πήγε ως πολίτης και έχασε 3 μέρες από τη ζωή του για δουλειά που μπορούσε να γίνει σε 10 λεπτά; Αν δεν το έχετε βιώσει, χάνετε μία από τις σπάνιες απολαύσεις της ζωής!
 

Πηγή