Κι όμως αυξάνονται οι "ζωντανοί νεκροί" ανάμεσά μας!

Γνωρίζω πολύ καλά ότι πολλά κείμενά μου ενοχλούν, όχι μόνο αυτούς που υφίστανται τη δριμεία κριτική τούτης της γραφίδας, αλλά και κάποιους μόνιμους ή και περιστασιακούς αναγνώστες. 

Του Στέλιου Συρμόγλου

 

Μόνο που η "ενόχληση" μιας μερίδας των αναγνωστών δεν έχει να κάνει με το εύρος της κριτικής στο πολιτικό σύστημα, δεδομένου ότι υφίστανται στο "πετσί" τους τις συνέπειες των αλλοπρόσαλλων και ανερμάτιστων πολιτικών, αλλά η εμπεδωμένη εν πολλοίς νοοτροπία τους "ενεργοποιεί" την άρνησή τους να ακούν ή να διαβάζουν "θλιβερές" σκέψεις και απόψεις, έστω κι αν οι απόψεις αυτές συντάσσονται με την ασφαγίαστη αλήθεια των πραγμάτων.

Και υπάρχει, επίσης, η άλλη κατηγορία των αναγνωστών, η πολυπληθέστερη
μάλιστα, που ναι μεν διαβάζει τα όποια κείμενα, ναι μεν συμφωνεί ή και μπορεί να διαφωνεί για λόγους που ανάγονται στη δική τους εκτίμηση, αλλά δεν εκδηλώνουν τη συμφωνία τους ή τη διαφωνία τους, για τον ευεξήγητο λόγο της μη έκθεσής τους δημοσίως. Εχοντας δε περιχαρακωθεί στο "βολικό" τους μικρόσκοσμο και αναμένοντας τους άλλους, τους ολίγιστους βέβαια, να υψώσουν την όποια φωνή αντίδρασης, αρκούνται στη λεκτική τους αντίδραση για τα τεκταινώμενα με υβριστικό συνήθως περιεχόμενο, πάντα όμως στο στενό κύκλο συγγενών και φίλων, στην εμβέλεια των τετραγωνικών του σαλονιού τους, επιβεβαιώνοντας τη ραγιάδικη νοοτροπία που διατρέχει τον κοινωνικό ιστό.

Ετσι διαμορφώθηκε μια κοινωνία "παραδομένη" στην πρόκληση του ανέφικτου, με πολίτες ορώντες και μη βλέποντες. Εθσιμένους σε επιβλαβή πρότυπα και συνήθειες που αδυνατούν να απαλλαγούν, στην ανοχή και στην παθητική προσδοκία για τα αποφάγια από τα πλουσιοπάροχα τραπέζια των διαπλεκομένων προνομιούχων και των κατεχόντων. Μια κοινωνία με "μουδιαμένες" συνειδήσεις, που πιστοποιούν το φρικτό φάσμα της εκμηδένισης.

Η αλήθεια και η αμφιβολία πάντα φοβίζουν. Η αμφιβολία είναι ωστόσο η αφετήρια για το διάλογο. Αποτελεί επιφύλαξη που οδηγεί στην επανεξέταση. Η αμφιβολία είναι από μόνη της "δόγμα", που εκφράζει την ελευθερία του ανθρώπου να ελέγχει και να δοκιμάζει,να μη δέχεται εκ των προτέρων τίποτα ως δεδομένο και ορθό, αν δεν βεβαιωθεί για την αλήθεια του. Και η απόρριψη, η αναίρεση μιας "αλήθειας", ιδιαίτερα σε κοινωνικό επίπεδο, συνθέτουν την πολιτική εξέλιξη.

Ο ιστοριογραφικός χαρακτήρας της ελληνικής κοινωνίας των τελευταίων 3ο και πλέον χρόνων, φανερώνει την επικράτησητης ευπιστίας διαστρωματικά και την "απουσία" της αμφιβολίας απέναντι στον πολιτικό βερμπαλισμό και τα επιχρυσωμένα λόγια των πολιτικών, με τη φοβία πάντα να συνοδεύει αυτή την νοοτροπία. Τη φοβία μήπως και χάσουμε περισσότερα από τα κεκτημένα, άρα επιδεικνύουμε ανοχή και αντοχή στην κυβερνητική αυθαιρεσία και στους...δικτάτορες των οικονομικών αριθμών που ανέτρεψαν το πλέγμα της ζωής μας. Τη φοβία μήπως και "εκτροχιαστούμε" τελείως από τις συνήθειές μας, όσο κι αυτές υπηρετούν το θυμικόν και την ελαφρότητα της καθημερινότητάς μας...

Και αρνούμαστε να δούμε τι συμβαίνει γύρω μας, αρνούμαστε ακόμη και να μας λένε τι συμβαίνει στον περιβάλλοντα χώρο μας, μας "χαλάει" η διάθεση, προτιμούμε να υλοποιήσουμε το όποιο πρόγραμμά μας ψυχαγωγίας, όχι τόσο αδιαφορώντας για τον διάχυτο κοινωνικό πόνο, γιατί ο μύχιος φόβος υφίσταται μήπως και βρεθούμε αίφνης και από κάποια αναποδιά της ζωής στις τάξεις των ανήμπορων, αλλά κυρίως γιατί θέλουμε να αποτρέπουμε από την καθημερινότητά μας το "δυσάρεστο", που θα αμαυρώσει τη διονυσιακή μας διάθεση...

Κι όμως οι αυξάνονται οι "ζωντανοί νεκροί" ανάμεσά μας! Ολων αυτών που όχι απλώς ανετράπη η ποιότητα της ζωής τους ή απομείωσαν την ικανοποίηση των επιθυμιών τους, αλλά που συνθέτουν την παραπονεμένη κραυγή των κατατρεγμένων, που θα έπρεπε να διαπερνά τους ακουστικούς μας πόρους και να μας δημιουργεί έναν αόριστο έστω φόβο επερχόμενου κινδύνου. Μια ψυχική ταραχή συνοδευόμενη από πελίδνωση και κέρωμα.

Η ίδια φρικαλέα κραυγή των δεινοπαθούντων προκαλεί ωστόσο αποστροφή και απέχθεια σ' όσους συνέβαλαν στην κατάντια της ελληνικής κοινωνίας. Ο φρικιαστικός ήχος δεν διαταράσσει την μακάρια ευδαιμονία τους σε βάρος των αείποτε μωρών αυτού του τόπου. Και με ανάρμοστη δειλία, με θρασυδειλία, ως θερσίτες του...κερατά, επιμένουν στις πολιτικές τους και παγερά αδιαφορούν για ό,τι μεθοδεύεται,όπως ύπουλα μεθοδεύεται, για την υποδούλωση της χώρας του ήλιου, της γης της ιστορίας!

Θα αυξάνονται οι "ζωντανοί νεκροί" ανάμεσά μας. Η εξουσία κάνει τη "δουλειά" της καθ' υπαγόρευση των όποιων συμφερόντων. Και η δύναμη της εξουσίας δεν τα πάει καλά με την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Κι όσοι ακόμη εξακολουθούν να είναι "χορτάτοι", ας το σκεφτούν: Και ένας χορτάτος σκλάβος δεν παύει να είναι σκλάβος!

Κι όσοι δεν ξεχωρίζουμε τη θεωρία από την πράξη, την αλήθεια από τη ψευδολογία, μας παραπλανούν τα μέλλοντα που δεν θα έρθουν ποτέ και μας παρασύρουν τα παρόντα, όσο κοιτάζουμε μακριά τη "γραμμή των οριζόντων" και χάνουμε αυτό που μπορούν να δουν τα μάτια μας, για να μη χαλάσουμε τη...ζαχαρένια μας, την όποια έξοδο μας για την εφήμερη διασκέδασή μας, δεν αποκλείεται να είμαστε οι επόμενοι που θα πυκνώσουμε τους "ζωντανούς νεκρούς". Και θα μας διαδεχθούν στην προτεραία θέση μας οι επόμενοι, που τους ελκύει μονίμως η αυταπάτη!

Και τότε το διερώτημά μας προς την όποια θεική δύναμη, αυτή η παραπονεμένη επίκλησή μας "γιατί σε εμένα Θεέ μου...", δεν θα έχει κανένα νόημα. Θα καταδείχνει όμως το ολίσθημα μας στο απωθητικό ξεγέλασμα μας από τις έωλες υποσχέσεις των πολιτικών, στην υποκρισία και στις νοθείες διακηρύξεων και στη διαστροφή των ιδανικών, στην εμμονή μας να "περνάμε καλά", με αποτέλεσμα το μαζικό έγκλημα σε βάρος της κοινωνίας να γίνεται, ανεξάρτητα από το σημείο της διαδρομής που βρισκόμαστε...

Πηγή