Το σκανδαλώδες καθεστώς φορολογικής ασυλίας των εφοπλιστών με τις δεκάδες ευνοϊκές ρυθμίσεις και απαλλαγές διατηρείται στο ακέραιο για περισσότερα από 40 χρόνια....
Τα βάρβαρα μέτρα που επιβλήθηκαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα δεν έχουν αφήσει κανέναν τομέα της εθνικής οικονομίας αλώβητο. Ωστόσο, το εφοπλιστικό κεφάλαιο σαν άλλη «ιερή αγελάδα», εξακολουθεί να παραμένει στο απυρόβλητο, απολαμβάνοντας ένα σκανδαλώδες καθεστώς φορολογικής ασυλίας που διατηρείται στο ακέραιο για περισσότερα από σαράντα χρόνια.
Την ίδια ώρα δηλαδή που ακόμα και ο πρακτικά άνεργος ελεύθερος επαγγελματίας υποχρεούται να πληρώσει πλήθος εκτάκτων φόρων και επιβαρύνσεων όντας σε εγνωσμένη αδυναμία πληρωμών, οι εφοπλιστές, οι οποίοι θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που θα συνεισέφεραν, βλέπουν αμετανόητοι και είρωνες τα οικονομικά τους μεγέθη να καλπάζουν.
Η ιστορία ξεκινάει αμέσως μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν λόγω των ζημιών που υπέστη η ελληνόκτητη ναυτιλία στη διάρκεια του, οι εφοπλιστές λαμβάνουν ως πολεμική αποζημίωση περισσότερα από 30 εκατομμύρια λίρες (εκείνης της εποχής), ενώ παράλληλα «προικοδοτούνται» και με 100 «Λίμπερτυς», καθώς με την εγγύηση της τότε κυβέρνησης, πλήρωσαν μόνο το 25% της αξίας τους.
Το 1953 και σε συνέχεια των μέτρων στήριξης του εφοπλισμού, ο οποίος ακόμα εξαργυρώνει την αμφισβητήσιμη για πολλούς προσφορά του στον Πόλεμο, το κράτος καθιερώνει έναν μόνο κατ' όνομα φόρο, ο οποίος θα βοηθούσε του Έλληνες εφοπλιστές να ξαναχτίσουν το στόλο τους. Πρόκειται για τον λεγόμενο φόρο χωρητικότητας, ο οποίος επιβάλλεται στις ναυτιλιακές εταιρείες με βάση τη χωρητικότητα που εκμεταλλεύονται και επιτρέπει ουσιαστικά στους Έλληνες εφοπλιστές να μην πληρώνουν φόρους εισοδήματος για τα κέρδη τους.
Επιπλέον, με τον ίδιο νόμο Ν.26787/53, ο οποίος είναι συνταγματικά κατοχυρωμένος, θεσμοθετείται μία σειρά από προνόμια για το ξένο κεφάλαιο που επενδύεται στην Ελλάδα. Ειδικότερα, το άρθρο 13 του νόμου αναφέρεται στη Ναυτιλία: πλοία πάνω από 1500 κόρους ολικής χωρητικότητας που ανήκουν σε αλλοδαπούς (νομικά ή φυσικά πρόσωπα) μπορούν να εγγραφούν στα ελληνικά νηολόγια και να υψώσουν την ελληνική σημαία θεωρούμενα ως εισαγόμενο κεφάλαιο. Απολαμβάνουν δηλαδή έτσι τα προνόμια του ξένου κεφαλαίου.
Το 1967 ψηφίζονται από τη Δικτατορία δύο ακόμα νόμοι, οι οποίοι ισχύουν έως σήμερα:
Και μετά τη Χούντα όμως, οι εφοπλιστές συνεχίζουν να ευεργετούνται, εξαργυρώνοντας τη συμβολή τους στο λεγόμενο «ναυτιλιακό θαύμα», ασχέτως αν αυτό συντελέστηκε με τις «πλάτες» των κυβερνήσεων και τις «τσέπες» του ελληνικού λαού.
Ο Ν. 27/1975 «Περί φορολογίας πλοίων», περιλαμβάνει στα 30 άρθρα του 56 φοροαπαλλαγές (καλά διαβάζετε) για τους εφοπλιστές, οι οποίες σημειωτέον επαναλαμβάνονται έκτοτε μονότονα σε κάθε προϋπολογισμό του ελληνικού κράτους, ενώ παράλληλα εντάσσει και τις ελληνικές εταιρείες στο Ν.Δ.89/67, όπως έχει τροποποιηθεί με το άρθρο 28 του Ν.814/78.
Αρκεί κάποιος να διαβάσει το περιεχόμενο του (Άρθρο 2):
Στη συνέχεια, το 1982, οι εφοπλιστές σαν κράτος εν κράτει επέβαλαν επίσης την εξαίρεση των Ναυτεργατών και των Σωματείων τους από τον νόμο 1264/82 για τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, καθώς επίσης και την εξαίρεση από μια σειρά διεθνείς συμβάσεις όπως η Δ.Σ 135 και η Δ.Σ 156.
Όλοι οι παραπάνω νόμοι είναι συνταγματικά κατοχυρωμένοι και απαλλάσσουν τους εφοπλιστές από τον έλεγχο της εμπορικής δραστηριότητας των ναυτιλιακών εταιρειών και από φόρο εισοδήματος, ενώ παράλληλα κατοχυρώνουν την ελευθερία εξαγωγής συναλλάγματος κεφαλαίων και κερδών, την ανυπαρξία ελέγχου στις ναυτιλιακές επιχειρήσεις, την ελεύθερη διακίνηση συναλλάγματος, την ελεύθερη επιλογή εθνικότητας της εταιρείας που διαχειρίζεται πλοία με ελληνική σημαία, τις χαμηλές ασφαλιστικές εισφορές σε σχέση με τους εργοδότες στη στεριά, τις τραγικά μειωμένες οργανικές συνθέσεις, τον απεριόριστο αριθμό χαμηλόμισθων αλλοδαπών πληρωμάτων, την απόλυτη ελευθερία απολύσεων...
Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου η χώρα βιώνει μία από τις δύσκολες περιόδους της μεταπολεμικά. Κανείς θα περίμενε ότι οι εφοπλιστές που τόσα χρόνια ευεργετούνταν όσο καμία άλλη τάξη στην Ελλάδα, θα έτειναν από μόνοι τους χείρα βοηθείας! Φευ! Όχι μόνο δεν διανοήθηκαν να βοηθήσουν αλλά αντίθετα άρχισαν τις απειλές ότι θα πάρουν τα καράβια τους και θα φύγουν, αφήνοντας πίσω τους μερικές ακόμα χιλιάδες άνεργους!
Το τραγελαφικό είναι ότι τα μέτρα που τους προτάθηκαν δεν θα τους ζημίωναν. Να βοηθήσουν προκειμένου να μην είναι ΤΟΣΟ σκληρά, ΤΟΣΟ απάνθρωπα, ΤΟΣΟ εξοντωτικά τα μέτρα για τον μέσο Έλληνα τους ζητήθηκε. Να συνεισφέρουν, όπως επιτάσσει άλλωστε το Σύνταγμα ανάλογα με τις δυνατότητες τους, προκειμένου να γλιτώσουμε μερικές αυτοκτονίες, κλήθηκαν.
Για μία ακόμη φορά όμως έδειξαν το «πατριωτικό» τους πρόσωπο, βάζοντας την τσέπη τους και τους λογαριασμούς στην Ελβετία, πάνω από την ελληνική σημαία, την οποία χρησιμοποιούν σαν «καραμέλα» προκειμένου να φοροδιαφεύγουν όλα αυτά τα χρόνια...
Πηγή : newsbomb.grΤην ίδια ώρα δηλαδή που ακόμα και ο πρακτικά άνεργος ελεύθερος επαγγελματίας υποχρεούται να πληρώσει πλήθος εκτάκτων φόρων και επιβαρύνσεων όντας σε εγνωσμένη αδυναμία πληρωμών, οι εφοπλιστές, οι οποίοι θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που θα συνεισέφεραν, βλέπουν αμετανόητοι και είρωνες τα οικονομικά τους μεγέθη να καλπάζουν.
Η ιστορία ξεκινάει αμέσως μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν λόγω των ζημιών που υπέστη η ελληνόκτητη ναυτιλία στη διάρκεια του, οι εφοπλιστές λαμβάνουν ως πολεμική αποζημίωση περισσότερα από 30 εκατομμύρια λίρες (εκείνης της εποχής), ενώ παράλληλα «προικοδοτούνται» και με 100 «Λίμπερτυς», καθώς με την εγγύηση της τότε κυβέρνησης, πλήρωσαν μόνο το 25% της αξίας τους.
Το 1953 και σε συνέχεια των μέτρων στήριξης του εφοπλισμού, ο οποίος ακόμα εξαργυρώνει την αμφισβητήσιμη για πολλούς προσφορά του στον Πόλεμο, το κράτος καθιερώνει έναν μόνο κατ' όνομα φόρο, ο οποίος θα βοηθούσε του Έλληνες εφοπλιστές να ξαναχτίσουν το στόλο τους. Πρόκειται για τον λεγόμενο φόρο χωρητικότητας, ο οποίος επιβάλλεται στις ναυτιλιακές εταιρείες με βάση τη χωρητικότητα που εκμεταλλεύονται και επιτρέπει ουσιαστικά στους Έλληνες εφοπλιστές να μην πληρώνουν φόρους εισοδήματος για τα κέρδη τους.
Επιπλέον, με τον ίδιο νόμο Ν.26787/53, ο οποίος είναι συνταγματικά κατοχυρωμένος, θεσμοθετείται μία σειρά από προνόμια για το ξένο κεφάλαιο που επενδύεται στην Ελλάδα. Ειδικότερα, το άρθρο 13 του νόμου αναφέρεται στη Ναυτιλία: πλοία πάνω από 1500 κόρους ολικής χωρητικότητας που ανήκουν σε αλλοδαπούς (νομικά ή φυσικά πρόσωπα) μπορούν να εγγραφούν στα ελληνικά νηολόγια και να υψώσουν την ελληνική σημαία θεωρούμενα ως εισαγόμενο κεφάλαιο. Απολαμβάνουν δηλαδή έτσι τα προνόμια του ξένου κεφαλαίου.
Το 1967 ψηφίζονται από τη Δικτατορία δύο ακόμα νόμοι, οι οποίοι ισχύουν έως σήμερα:
- Ο Ν.89/67 που ρυθμίζει τα της εγκατάστασης γραφείων και πρακτορείων στην Ελλάδα ξένων και ελληνικών εμποροβιομηχανικών εταιρειών και
- Ο Ν.378/68 που εντάσσει τις αλλοδαπές ναυτιλιακές εταιρείες στον Ν.89/67
Και μετά τη Χούντα όμως, οι εφοπλιστές συνεχίζουν να ευεργετούνται, εξαργυρώνοντας τη συμβολή τους στο λεγόμενο «ναυτιλιακό θαύμα», ασχέτως αν αυτό συντελέστηκε με τις «πλάτες» των κυβερνήσεων και τις «τσέπες» του ελληνικού λαού.
Ο Ν. 27/1975 «Περί φορολογίας πλοίων», περιλαμβάνει στα 30 άρθρα του 56 φοροαπαλλαγές (καλά διαβάζετε) για τους εφοπλιστές, οι οποίες σημειωτέον επαναλαμβάνονται έκτοτε μονότονα σε κάθε προϋπολογισμό του ελληνικού κράτους, ενώ παράλληλα εντάσσει και τις ελληνικές εταιρείες στο Ν.Δ.89/67, όπως έχει τροποποιηθεί με το άρθρο 28 του Ν.814/78.
Αρκεί κάποιος να διαβάσει το περιεχόμενο του (Άρθρο 2):
«Ο κατά τας διατάξεις του παρόντος νόμου επιβαλλόμενος φόρος εξαντλεί πάσαν υποχρέωσιν του πλοιοκτήτου, ως και του μετόχου ή εταίρου ημεδαπής ή αλλοδαπής εταιρείας οιουδήποτε τύπου εκ φόρου εισοδήματος, καθ' όσον αφορά εις τα κέρδη, τα οποία προκύπτουν εκ της εκμεταλλεύσεως πλοίων»!
Στη συνέχεια, το 1982, οι εφοπλιστές σαν κράτος εν κράτει επέβαλαν επίσης την εξαίρεση των Ναυτεργατών και των Σωματείων τους από τον νόμο 1264/82 για τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, καθώς επίσης και την εξαίρεση από μια σειρά διεθνείς συμβάσεις όπως η Δ.Σ 135 και η Δ.Σ 156.
Όλοι οι παραπάνω νόμοι είναι συνταγματικά κατοχυρωμένοι και απαλλάσσουν τους εφοπλιστές από τον έλεγχο της εμπορικής δραστηριότητας των ναυτιλιακών εταιρειών και από φόρο εισοδήματος, ενώ παράλληλα κατοχυρώνουν την ελευθερία εξαγωγής συναλλάγματος κεφαλαίων και κερδών, την ανυπαρξία ελέγχου στις ναυτιλιακές επιχειρήσεις, την ελεύθερη διακίνηση συναλλάγματος, την ελεύθερη επιλογή εθνικότητας της εταιρείας που διαχειρίζεται πλοία με ελληνική σημαία, τις χαμηλές ασφαλιστικές εισφορές σε σχέση με τους εργοδότες στη στεριά, τις τραγικά μειωμένες οργανικές συνθέσεις, τον απεριόριστο αριθμό χαμηλόμισθων αλλοδαπών πληρωμάτων, την απόλυτη ελευθερία απολύσεων...
Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου η χώρα βιώνει μία από τις δύσκολες περιόδους της μεταπολεμικά. Κανείς θα περίμενε ότι οι εφοπλιστές που τόσα χρόνια ευεργετούνταν όσο καμία άλλη τάξη στην Ελλάδα, θα έτειναν από μόνοι τους χείρα βοηθείας! Φευ! Όχι μόνο δεν διανοήθηκαν να βοηθήσουν αλλά αντίθετα άρχισαν τις απειλές ότι θα πάρουν τα καράβια τους και θα φύγουν, αφήνοντας πίσω τους μερικές ακόμα χιλιάδες άνεργους!
Το τραγελαφικό είναι ότι τα μέτρα που τους προτάθηκαν δεν θα τους ζημίωναν. Να βοηθήσουν προκειμένου να μην είναι ΤΟΣΟ σκληρά, ΤΟΣΟ απάνθρωπα, ΤΟΣΟ εξοντωτικά τα μέτρα για τον μέσο Έλληνα τους ζητήθηκε. Να συνεισφέρουν, όπως επιτάσσει άλλωστε το Σύνταγμα ανάλογα με τις δυνατότητες τους, προκειμένου να γλιτώσουμε μερικές αυτοκτονίες, κλήθηκαν.
Για μία ακόμη φορά όμως έδειξαν το «πατριωτικό» τους πρόσωπο, βάζοντας την τσέπη τους και τους λογαριασμούς στην Ελβετία, πάνω από την ελληνική σημαία, την οποία χρησιμοποιούν σαν «καραμέλα» προκειμένου να φοροδιαφεύγουν όλα αυτά τα χρόνια...
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε τι σκέπτεστε...