Όταν αναλαμβάνουν δράση τα κανόνια

Του Γιώργου Παπασωτηρίου. Αυτοί που μας πωλούσαν την ευτυχία, αυτοί που μας έλεγαν ότι ο άνθρωπος-καταναλωτής είναι μια επιχείρηση ικανοποίησης, μιας θεσμοποιημένης, καταναγκαστικής ηδονής, η οποία δεν είναι ούτε δικαίωμα ούτε τέρψη, αλλά καθήκον του πολίτη που οφείλει να απολαμβάνει, να είναι ευτυχισμένος,,,
ερωτευμένος, ευφορικός, δυναμικός, συμμετοχικός, ενθουσιαστικός· αυτοί που μας δάνειζαν αυτοκίνητα και σπίτια, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσαμε να αναγνωριστούμε από τους άλλους, τώρα μας λένε ότι η δανεική ευμάρεια ήταν και είναι η διαφθορά και η ευήθειά μας, και πως γι’ αυτό η τιμωρία μας θα είναι η φτώχεια, η πείνα, η ανεργία!
Αυτοί που εξαγόραζαν την ψήφο μας με μία θέση στο Δημόσιο, αυτοί που μας μετάλλαξαν από πολίτες σε πελάτες και τώρα μας μυκτηρίζουν γι’ αυτή μας τη μετάλλαξη, αυτοί, οι διαχρονικοί διαφθορείς της ελληνικής κοινωνίας δεν κάνουν τίποτ’ άλλο, σήμερα, παρά να σμικραίνουν τη διαφθορά μαζί με το πελατειακό σύστημα, υποσχόμενοι αντί της πρόσληψης, τη μη απόλυση.
Είναι οι ίδιοι που διατείνονται πως εμείς, οι εργαζόμενοι ευθυνόμαστε για την κατάντια της χώρας, για το οικονομικό μοντέλο, για τις «έξυπνες» επενδύσεις στα τοξικά ομόλογα, για τα πάντα. Όμως, αυτοί που επέβαλαν ή διαιωνίζουν όλα τα παραπάνω εξακολουθούν να είναι το κατεστημένο, εκείνοι που κερδίζουν έτσι κι αλλιώς. Αντιθέτως, οι εργαζόμενοι είμαστε οι χαμένοι έτσι κι αλλιώς. Όμως να, η ορφανή -από συνδικαλιστική και πολιτική έκφραση- οργή πλανάται στους δρόμους καθώς οι πολιτικοί εκπρόσωποι έχουν χαθεί στα μυστικοσυμβούλια για να βρουν δήθεν λύση.
Τα όνειρα που φορούν πάνινα παπούτσια γεμίζουν τους δρόμους, επιχειρώντας να αλώσουν τη Βαστίλη του φυλακισμένου μέλλοντός τους, φτύνοντας τους εγωτισμούς και προβάλλοντας την υπέροχη αρχαία ελληνική συλλογικότητα σε μια απέραντη γιορτή, αυτή που προφύλασσε από τον πειρασμό και τη διαφθορά της συσσώρευσης, αναβαπτίζοντας εδώ και τώρα τις ψυχές στο θαύμα της ζωής. Στους δρόμους είναι τα παιδιά που η «πάνω» Ελλάδα πέταξε στον Καιάδα, τα παιδιά που κρεμούν το δισάκι τους στον ώμο και παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς. Και αυτά δεν είναι κάποιων άλλων τα παιδιά, είναι τα παιδιά μας, είναι τα όνειρα και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας.
Ας μην επιτρέψουμε να γίνουν τα θύματα της ανεργίας και της μετανάστευσης, βορά του κοινωνικού εμφυλίου που υποκινεί η εξουσία. Ήδη βλέπω τον διαγκωνισμό των 2.600 υπαλλήλων της ΕΡΤ, οι οποίοι θα καταλάβουν τις 1000 θέσεις του νέου οργανισμού. Γιατί αυτό είναι το κόλπο: εξουδετέρωση δια του κοινωνικού αυτοματισμού. Κοινωνικός εμφύλιος παντού. Όλα παραπέμπουν στο κινηματογραφικό έργο «Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης»; Όσο οι εξαθλιωμένοι -«κάτω»- σφάζονταν μεταξύ τους, η κεντρική εξουσία δεν είχε κανένα πρόβλημα. Όταν ενώθηκαν, τότε ανέλαβαν δράση τα κανόνια.
Πηγή