«Ο άνθρωπος είναι σαν ένα σκοινί τεντωμένο μεταξύ κτήνους και υπερανθρώπου – ένα σκοινί πάνω από την άβυσσο», είπε κάποτε ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε. Πάνω σε αυτό το σκοινί αποφάσισε να… περπατήσει ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, αλλά στόχος του ήταν μόνο να βοηθήσει....
Πριν από 3,5 χρόνια ο 49χρονος είχε δουλειά στο τμήμα μάρκετινγκ μίας πολυεθνικής εταιρείας, ωστόσο η οικονομική κρίση τον άφησε στον δρόμο. Απολύθηκε εν μία νυκτί. Μέσα του γεννήθηκε η ιδέα της «Κοινωνικής Κουζίνας», όταν είδε συνανθρώπους του να ψάχνουν για φαγητό στις λαϊκές αγορές και στα σκουπίδια. «Είναι μία κίνηση αλληλεγγύης και αγάπης προς τους συνανθρώπους μας με την ελπίδα να… αφυπνιστούν συνειδήσεις και να πραγματοποιηθούν κι άλλες παρόμοιες δράσεις προκειμένου κανείς να μην μένει χωρίς φαγητό», μας είπε.
Η πρώτη δράση του μαζί με τους άλλους «συνοδοιπόρους» που αποφάσισαν να βαδίσουν στο ίδιο μονοπάτι αλληλεγγύης ήταν να μαγειρέψουν από το σπίτι τους. Στη συνέχεια, όταν αυξήθηκε το φαγητό, αποφάσισαν να στήσουν την «Κοινωνική Κουζίνα» σε πολλά και διαφορετικά μέρη της Αθήνας προκειμένου να μπορεί ο οποιοσδήποτε να έχει το βασικότερο όλων για την επιβίωση: ένα πιάτο με φαγητό. Πλέον τα τρόφιμα παρέχονται από αρκετούς ανθρώπους που γνωρίζουν για την δράση τους, ενώ αρκετοί είναι εκείνοι οι οποίοι προσφέρουν χρήματα.
Η συγκεκριμένη συλλογικότητα αλληλεγγύης δεν χρηματοδοτείται από κανέναν. «Δεν δεχόμαστε χορηγούς ούτε ελεημοσύνες. Επομένως, δεν δεχόμαστε Δήμους, Εκκλησίες, supermarket. Η μόνη βοήθεια που δεχόμαστε είναι από τους συνανθρώπους μας», ανέφερε χαρακτηριστικά στο «Π». Η δράση τους διαδίδεται είτε από στόμα σε στόμα είτε μέσω του blog που διατηρούν:oallosanthrwpos.blogspot.gr.
Ο αριθμός των ανθρώπων που λαμβάνει φαγητό κάθε μέρα ανέρχεται σε 80 με 100 άτομα, ή 2.500 με 3.000 το μήνα. Στόχος τους είναι και παραμένει να μαγειρεύουν επί τόπου στα σημεία όπου στήνεται κάθε φορά η «Κοινωνική Κουζίνα», προκειμένου να «έρθουμε πιο κοντά και να σπάσουμε την ντροπή που μπορεί να αισθάνεται κάποιος όταν του μοιράζουν μαγειρεμένο φαγητό. Η επιβίωση άλλωστε δεν είναι ντροπή».
Επίσης, η συγκεκριμένη δράση έχει θέσει ως μελλοντικό στόχο να παρέχει ότι χρήματα περισσεύουν στο ταμείο της στους ανέργους οι οποίοι απασχολούνται στην κουζίνα όπως επίσης και στους εθελοντές που συνδράμουν καθημερινά στο έργο της «κουζίνας του δρόμου», όπως πολλοί την χαρακτηρίζουν.
Τα συναισθήματα του 49χρονου Κωνσταντίνου στο τέλος της ημέρας του δεν θα μπορούσαν να είναι άλλα από «ηρεμία, χαρά συγκίνηση και φυσικά ικανοποίηση».
Τελικά, η οικονομική κρίση δεν «γέννησε» μόνο τη φτώχια, αλλά και τον τρόπο αντιμετώπισής της μέσα από τέτοιες συλλογικές δράσεις αλληλεγγύης.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε τι σκέπτεστε...