Νίπτουν τας χείρας τους…

Η μοντέρνα πολιτική, η πολιτική της ηγεμονίας δεν προσμετρά τα θύματα των αποφάσεών της, αλλά επιλέγει τη σιωπή των τετελεσμένων. Και ειδικότερα οι κυβερνώντες στην Ελλάδα απέδειξαν ότι αρέσκονται στη γονυκλισία και στην “αδελφοποίηση” με την παθητικότητα, αφού προηγουμένως κατά τη συνήθειά τους “νίπτουν τας χείρας” τους, για όσα προκάλεσαν στην κοινωνία με τις πολιτικές τους…

του Στέλιου Συρμόγλου
Ετσι, η “υγεία” της χώρας γίνεται σύμπτωμα και η αρρώστια κατάσταση, συνήθεια, τρόπος ζωής. Σε μια υγιή δημοκρατία, η όποια παρέκκλιση γίνεται άμεση πρόκληση. Στους ασθενείς του καιρού μας τίποτα δεν φαίνεται ως πρόκληση. Η συνήθεια της ιταμότητας μείωσε την αντίδραση. Στις ασθενικές δε δημοκρατίες, όλα λειτουργούν ηγεμονικά. Οι μοντέρνες ηγεμονίες, όπως η δική μας, δεν πλέουν κατά το πολίτευμα, ούτε κατά το ήθος της δημοκρατίας. Αυτό το ήθος κρατάει τη δημοκρατία κι όχι το τυπικό γράμμα. Οι ιδεολογικές δε αποσυνθέσεις και ανασυνθέσεις έχουν ως αποτέλεσμα τον καισαρισμό, γιατί καμία λαική διαστρωμάτωση δεν μπορεί να αντιληφθεί τις κινήσεις που γίνονται.
Το δράμα της Κύπρου αντιμετωπίζεται από τη συντεταγμένη εξουσία στην Ελλάδα ως “πρόβλημα” έξω από το εθνικό πλαίσιο. Δεν έχει σημασία τα λάθη που έγιναν από κυπριακής πλευράς τα τελευταία χρόνια. Σημασία έχει η πομφολυγώδης αντιμετώπιση της κατάστασης από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης, που επιπρόσθετα προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το αδιέξοδο της κυπριακής κυβέρνησης, για να δικαιολογήσει την υποτέλεια και την πλήρη υποταγή της στις επιταγές της Μέρκελ κι ενός εσμού ερπόντων κερδοσκόπων σε βάρος της ζωής των Ελλήνων…
Αλλη μια προσπάθεια να δικαιολογηθεί το εθνικό βύθισμα, που άρχισε με το αβούλευτο της Βουλής και την ανικανότητα των τελευταίων κυβερνήσεων. Αλλη μια αντίδραση χωρίς αντίδραση εκ μέρους της κυβέρνησης της συμφοράς, που επιδιώκει να περάσει στο λαό άκριτα συνθήματα, που κινούν τη γλώσσα του ως υπομόχλιο, για να ελαφρύνει το βάρος της γλωσσικής φόρτισης, αδρανοποιώντας το μυαλό.
Συμφέρει στην κυβέρνηση των “σωτήρων” μας να δέχεται άβουλα και άκριτα ο λαός τις αποφάσεις της, που οδήγησαν ήδη στην εξαθλίωση τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Συμφέρει στους οσφυοκάμπτες και ταρτούφους της πολιτικής να συρθεί ο λαός στην…αιχμαλωσία της ασκεψίας, της απολιθωμένης πολιτικής αοριστολογίας και του πανικού για όσα θα ακολουθήσουν, αν δεν αποδεχθεί με ευπείθεια τους όρους των δανειστών…
Κι όσο ο λαός θα ανέχεται και θα αποδέχεται την προιούσα αυτή εκφυλιστική κατάσταση, τόσο θα είναι “ευρεία η πόλη η άγουσα” στην οικονομισιά των πολιτικών και την αδυφαγία και ασυδοσία των δανειστών. Οσο δε “στενή και τεθλιμμένη η άγουσα” , τόσο ο λαός θα παγιδεύεται στη δυσβάστακτη λιτότητα και θα γίνεται άθυρμα πολιτικών συμφερόντων και θύμα της λογικής του φόβου και των αδιεξόδων….
Οι ανενδοίαστοι δημαγωγοί στην Ελλάδα, ακόμη και ενώπιον της δραματικής κρίσης στην Κύπρο, για την οποία φέρουν σοβαρό μερίδιο ευθύνης, νίπτουν τας χείρας τους…Και βέβαια οι προπαγανδιστές των ξένων συμφερόντων δεν ενοχλούνται, ούτε από τις λογικές αντιφάσεις, ούτε από τα απίθανα ψεύδη, γιατί απευθύνονται στο συναίσθημα του λαού, στην ανασφάλεια των πολιτών, και ποτέ στη λογική. Ετσι δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Ετσι προσπαθούν να διαμορφώσουν πεποιθήσεις με τη βοήθεια ψυχολογικών τεχνασμάτων και όχι με λογικά επιχειρήματα….
Οι Ελληνες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν υπάρχει πολυτιμότερος θησαυρός από το φως του Ελληνισμού, έτσι όπως επισκοπείται από τους μεγάλους μύστες τους. Το βάθος όμως έχει στην πράξη, στις πλοκές της ιστορικής εμπειρίας και μάλιστα στις δύστυχες. Η παθητικότητα και ο φόβος οδηγούν στην αναξιοπρέπεια και στο εθνικό ναυάγιο….
Και επειδή δεν απέχουμε παρά μόνο δυο μέρες από την επέτειο της 25ησς Μαρτίου, η πράξη των γενναίων δεν άγει απλά στον ηρωισμό. Η ίδια η ζωή των εκφραστών του μεγάλου ονόματος οδηγεί στην “απελευθέρωση” από τους σύγχρονους τυράννους του Ελληνισμού. Το ενθάδε και το εκείθεν συναντιούνται, ο ιστορικός αγώνας και η προσπάθεια αποκαλύπτουν την απελευθέρωση από το φόβο πρώτιστα, όχι ως αναμενόμενο αγαθό, αλλά ως ιστορική καταδίωξη.
Ολη η ζωή άλλωστε είναι ηρωική πράξη αναμέτρησης με το έρεβος της απραξίας και της δουλείας. Της όποιας δουλείας, όπως κι αν αυτή εκφράζεται στις σύγχρονες κοινωνίες. Η ελευθερία και το μεγαλείο θέλουν συνεχή τόλμη. Ετσι μόνο
το έγχρονο μαρτυρείται ως έκφραση του αιώνιου….
Πηγή