NYT: "Ποια ευρωζώνη; Εδώ διαλύονται τα ευρωπαϊκά κράτη σε μικρά κρατίδια"!

Οι αποσχιστικές τάσεις στις πλούσιες περιοχές της Ευρώπης όσο πάνε και γιγαντώνονται με την Καταλωνία να ετοιμάζεται για αυτοδιάθεση καθώς σε δύο εβδομάδες από σήμερα έχει δημοψήφισμα για το αν οι πολίτες της επιθυμούν ννα αποχωρήσουν από τον ισπανικό εθνικό κορμό ή όχι. Στην ουρά περιμένουν επίσης η Σκοτία, η Φλάνδρα και η Λομβαρδία....

Ο Αρτούρ Μας, πρόεδρος της Καταλωνίας, που προκήρυξε το δημοψήφισμα έχει μεταμορφωθεί στον υπ'αριθμόν 1 δημόσιο κίνδυνο για το ισπανικό κράτος που θεωρεί το δημοψήφισμα παράνομο.  Από την άλλη η Σκοτία σχεδιάζει δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της από την Αγγλία το φθινόπωρο του 2014.

"Η κρίση έφερε στο προσκήνιο παλαιές έριδες", γράφει ο Στίβεν Ερλάνγκερ στους «New York Times», αλλά αυτό δεν είναι παρά μτα αποτελέσματα της λανθασμένης πολιτικής που ακολουθήθηκε λόγω των τραπεζιτών: Προηγήθηκε η οικονομική ενοποίηση της πολιτικής και το αποτέλεσμα είναι τώρ να χρεοκοπήσει η οικονομική πολιτική και να οξυνθεί ο εθνικισμός.
"Πολλοί Καταλανοί και Φλαμανδοί (Βέλγοι), παραπονιούνται ότι η συμβολή τους στους φόρους της χώρας τους είναι πολύ μεγαλύτερη από τις απολαβές τους από την κεντρική κυβέρνηση. Αναπαράγουν δηλαδή σε μικρότερη κλίμακα τα επιχειρήματα που ανταλλάσσονται στην ευρωζώνη όπου η Γερμανία, η Φινλανδία και η Αυστρία παραπονιούνται ότι ξοδεύουν υπερβολικά πολλά για να κρατήσουν την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία εντός ευρώ".

"Επιπλέον, η κρίση ευνοεί τα αποσχιστικά κόμματα στις τοπικές εκλογές με τον ίδιο τρόπο που ευνόησε στις εθνικές εκλογές την άνοδο της "Χρυσής Αυγής" στην Ελλάδα ή του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία", γράφουν οι ΝΥΤ.

Παραδοσιακά, οι ηγέτες των αποσχιστικών κομμάτων ήταν ευρωπαϊστές: επιθυμούσαν να αυτονομηθεί η περιοχή τους από την χώρα στην οποία ανήκε αλλά όχι και από την ΕΕ. Όπως λέει ο Τζόζεφ Τζάνινγκ, από το European Policy Center, μιλώντας προς την αμερικανική εφημερίδα, «θεωρούν ότι το να ενισχυθεί η εξουσία των Βρυξελλών ισοδυναμεί με αποδυνάμωση των κεντρικών κυβερνήσεων».

"Πολλοί έχουν σχηματίσει περιφερειακούς συνασπισμούς που παρακάμπτουν τις κεντρικές κυβερνήσεις. Η Καταλωνία, η Βάδη-Βυρτεμβέργη στη Γερμανία, η περιοχή του Ροδανού-Αλπεων στη Γαλλία και η Λομβαρδία στην Ιταλία αποκαλούν εαυτούς «οι τέσσερις μηχανές της Ευρώπης» και συνολικά έχουν μεγαλύτερο ΑΕΠ από της Ισπανίας"!

«Όμως ενέσκηψε η κρίση», συνεχίζει ο Τζάνινγκ, η οποία έφερε μια επανασυγκέντρωση της εξουσίας στις εθνικές κυβερνήσεις που προσπαθούν πλέον να περικόψουν τους προϋπολογισμούς τους. «Τα μάτια στράφηκαν πάλι στη Μαδρίτη, τη Ρώμη, το Παρίσι και το Βερολίνο γι' αυτό οι περιφερειακές ευκαιρίες περιορίστηκαν και οι πλούσιοι αναγκάζονται να βάλουν το χέρι στην τσέπη».

Το τέλος της Ενωμένης Ευρώπης, φαίνεται ότι μπορεί να έρθει όχι από την διάλυση της ευρωζώνης, αλλά από την απληστία για γρήγορο πλουτισμό και την εισαγωγή ενός κοινού νομίσματος, εκεί που έπρεπε να υπάρχει πριν μια ομοσπονδία και όχι μία "συλλογή λαών" νπου θα εργάζονταν όλοι για την Γερμανία, όπως ήταν το όνειρο του Α.Χίτλερ...
Πηγή