Πως ο Σαμαράς μεθοδεύει τη "σφαγή" του Βενιζέλου και του Κουβέλη...!!!

Ο πρωθυπουργός, χωρίς να ενημερώσει, όπως τουλάχιστον οι ίδιοι διατείνονται, τους δύο άλλους πολιτικούς αρχηγούς, κήρυξε περαιωμένη τη διαπραγμάτευση για το πακέτο των μέτρων και φέρνει το σχετικό νομοσχέδιο στη Βουλή για συζήτηση(;) και ψήφιση με τη μορφή ενός και μόνου άρθρου. Όλα ή τίποτα....

Η κίνηση αυτή του Αντώνη Σαμαρά προσιδιάζει σε ψυχολογία πολιτικού χαρτοπαίκτη. Βάζει τα ρέστα του στο τραπέζι και όποιος θέλει και μπορεί τα “βλέπει”. Η Νέα Δημοκρατία δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή, οπότε, και μιλώντας με χαρτοπαικτικούς όρους, εάν Βενιζέλος και Κουβέλης αποφασίσουν να τον κοντράρουν τότε η παρτίδα χάνεται.

Μόνον που χάνεται και για τους τρεις. Και αυτό οι δύο “συμπαίκτες” του Σαμαρά δεν το αντέχουν αφού θα μείνουν ταπί σε περίπτωση πρόωρων εκλογών.

Προφανώς ο Αντ. Σαμαράς επειδή το γνωρίζει αυτό ρισκάρει. Και πιθανότατα θα κερδίσει την παρτίδα

. Βεβαίως, με την άρνηση της ΔΗΜΑΡ να ψηφίσει τα εργασιακά, και την αναστάτωση που επικρατεί στο ΠΑΣΟΚ, τα κέρδη που θα αποκομίσει σε ψήφους θα είναι λιγότερα του αναμενομένου. Η πλειοψηφία των 179 βουλευτών δεν υφίσταται. Τα μέτρα θα ψηφιστούν, εφόσον οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που θα αρνηθούν ψήφο δεν είναι περισσότεροι από οκτώ, με οριακή πλειοψηφία και υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα υπάρξουν διαρροές απο την γαλάζια κοινοβουλευτική ομάδα.

Το ερώτημα είναι τι θα συμβεί εάν ΔΗΜΑΡ και 10 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ επιλέξουν αντί για καταψήφιση την αποχή; Τα μέτρα μπορεί να ψηφιστούν, όμως εγείρεται μείζον πολιτικό πρόβλημα. Η κυβέρνηση μπορεί να μην πέσει, αλλά το πακέτο των μέτρων δεν θα έχει την επαρκή πολιτική νομιμοποίηση, ιδιαίτερα όταν τα μέτρα θα αρχίσουν να εφαρμόζονται, κάτι που αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της αντιπολίτευσης.

Απάντηση σε αυτό το πρόβλημα, ο πρωθυπουργός προφανώς πιστεύει ότι μπορεί να δοθεί με την ψήφιση του προϋπολογισμού, η υπερψήφιση του οποίου θεωρείται και ως παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Γι’ αυτό και το πολυνομοσχέδιο προηγείται της ψήφισης του προϋπολογισμού και όχι το αντίστροφο, όπως αρχικά είχε σχεδιαστεί να γίνει. Δίδεται δηλαδή η δυνατότητα, στη ΔΗΜΑΡ και σε κάποιους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, να αρνηθούν ψήφο στα μέτρα και μετά να διορθώσουν την ψήφο τους παρέχοντας ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, όπως διακηρύττουν δημόσια ότι θα πράξουν.

Η πρωθυπουργική στόχευση είναι προφανής. Θέλει με αυτό τον τρόπο να καταστήσει τους διαφωνούντες βουλευτές αναξιόπιστους. Και θα το επιτύχει εφόσον συμβεί αυτό. Θα εμφανιστούν να αρνούνται ψήφο στα μέτρα και μετά θα στηρίζουν την κυβέρνηση να εφαρμόσει τα μέτρα. Οποία γελοιότης! Κάτι τέτοιο ίσως να βοηθά και τον Βενιζέλο, ο οποίος θα ήθελε να δει να ευτελίζονται οι, από αριστερά, διαφωνούντες με την γραμμή του βουλευτές, οι οποίοι μάλιστα αμφισβητούν και την ηγετική του θέση στο ΠΑΣΟΚ. Ο λόγος για τον Σκανδαλίδη και τους συν αυτώ.

Βεβαίως αυτό εμπεριέχει ένα αυξημένο ρίσκο. Οι διαφωνούντες βουλευτές να δηλώσουν “παρών” ή να απέχουν και στον προϋπολογισμό. Τότε το πρόβλημα εκτός από τον Βενιζέλο θα το έχει συνολικά και η κυβέρνηση, της οποίας η δεδηλωμένη θα συρρικνωθεί. Το μεν ΠΑΣΟΚ γιατί ντε φάκτο θα έχει διασπαστεί ή καλύτερα θα έχει πολυδιασπαστεί αφού υπάρχουν και οι Λοβέρδος και Χρυσοχοΐδης, οι οποίοι μετά την ψήφιση των μέτρων δηλώνουν αποφασισμένοι να βαδίσουν σε άλλους δρόμους.

Η δε “νέα” κυβέρνηση, εφόσον βεβαίως δεν συμβεί κάποιο “ατύχημα”, θα είναι ποιοτικά διαφορετική από την κυβέρνηση που έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης τον Ιούνιο, ιδίως αν εφεξής δεν συμμετέχει σ’ αυτή και η ΔΗΜΑΡ. Για να αποκλειστούν τέτοιες εξελίξεις ίσως να ήταν προτιμότερο πρώτα να ψηφιστεί ο προϋπολογισμός και μετά το νομοσχέδιο για τα μέτρα. Το αποτέλεσμα όσον αφορά τα μέτρα θα ήταν το ίδιο, οριακή έστω υπερψήφιση, αλλά τουλάχιστον θα είχε διασφαλιστεί η ύπαρξη αυξημένης εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.

Με τη διαδικασία που επελέγη, και με τον τρόπο που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός τη λήξη των διαπραγματεύσεων με την τρόϊκα, είναι φανερό ότι, αντικειμενικά, δημιουργούνται συνθήκες διάσπασης σε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Δεν αποκλείεται αυτό ο Αντ. Σαμαράς να το επιθυμεί ή για να το πούμε καλύτερα (πρέπει να) το επιδιώκει. Είναι προτιμότερο γι’ αυτόν να ηγείται ενός μνημονιακού μετώπου αποφασισμένων και τολμηρών, παρά να στηρίζεται σ’ ένα στράτευμα με συνεχείς δισταγμούς και αμφιθυμία. Και φυσικά τον διευκολύνει πολιτικά και εκλογικά στο μέλλον, είτε το εγγύς είτε το απώτερο, αφού θα είναι ο αδιαμφισβήτητα κυρίαρχος στον αστικό χώρο και τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους, σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ που θα δουν τις δυνάμεις τους να διασπώνται και να συρρικνώνονται.

Με απλά λόγια ο Αντ. Σαμαράς, ποντάροντας στο γεγονός ότι οι δύο ομοτράπεζοι του, στη διακυβέρνηση, δεν αντέχουν, πολιτικά, να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση, τους σπρώχνει στα άκρα, τους εκβιάζει και πιθανότατα θα τους διασπάσει. Και το κάνει επικαλούμενος την ασφυκτική πίεση του χρόνου και της τρόϊκας να κλείσει η συμφωνία για να δοθεί η δόση του δανείου που θα κρατήσει τη χώρα, έστω και στην εντατική, ζωντανή. Η καθυστέρηση που υπήρξε, με αφορμή τις ενστάσεις των δύο για καλύτερο πακέτο μέτρων, γίνεται τώρα όπλο στα χέρια του Σαμαρά και γυρίζει μπούμερανγκ στους Βενιζέλο και Κουβέλη.

Αν μη τι άλλο είναι μία ενδιαφέρουσα, από άποψη πολιτικής και προσωπικής, του πρωθυπουργού, τακτικής, παρτίδα. Στην πόκα θα την ονομάζαμε “σφάχτη”. Παίζεται με ανοιχτά χαρτιά, και αυτοί που χάνουν συνήθως καταβάλουν πολύ “αίμα” σ’ αυτόν που κερδίζει. Και φυσικά επειδή παίζεται στις πλάτες και εις βάρος του λαού που θα “σφαγιαστεί” εάν, με τη βοήθεια και της Ευρώπης, δεν υπάρξει, συνολική και τελική λύση στο δημοσιονομικό, αναπτυξιακό και παραγωγικό πρόβλημα της χώρας.

Φελνίκος
communenews 

Πηγή