ΕΣΥ…μέχρι που είσαι διατεθειμένος να ΦΤΑΣΕΙΣ;;;;

-Καλά βρε  Πάνο, για πες μου κάτι, αν αύριο μας πουν εδώ στο γραφείο να δουλεύουμε μέχρι τις 10 το βράδυ, μας κόψουν κι ένα μισθό πέντε κατοστάρικα, μας πουν να ερχόμαστε και το Σάββατο, εσύ θα το κάνεις?

-Και τι θέλεις να κάνω μου είπε ο Πάνος. Τι μπορώ να κάνω? Να πατήσω πόδι? Έχουμε ένα συρτάρι γεμάτο βιογραφικά που περιμένουν διατεθειμένοι να κάνουν ακόμα χειρότερα. Άνθρωποι διατεθειμένοι να δουλέψουν και με τρία κατοστάρικα να φέρουν και ράντζο να κοιμούνται εδώ….

Γιατί όλα αυτά που κάνουν, δεν τα επιβάλλουν με το μαστίγιο. Τα κάνουν με τη πεποίθηση πως οι εργαζόμενοι, είναι διατεθειμένοι να δεχτούν πάρα πολλά ακόμα. Οι εργαζόμενοι του χτες που πάλευαν για να χτίσουν ένα σπίτι, να σπουδάσουν τα παιδιά, ν΄αγοράσουν ένα αυτοκίνητο και να ζουν τη καθημερινότητα με ανέσεις κι όταν το κατάφερναν ονόμαζαν τον εαυτό τους “νοικοκύρη” σήμερα παλεύουν για…μια στέγη ότι νάναι, φαΐ και τις απόλυτα βασικές ανάγκες, και όταν το έχουν ακόμα πάλι νοιώθουν ότι είναι ακόμα νοικοκύρηδες.

Κι όσο η φτώχεια μεγαλώνει οι νοικοκυραίοι δεν επαναστατούν “προσαρμόζονται” στη παρακάτω κατηγορία διαβίωσης. Εκείνοι που σχεδιάζουν όλο αυτό το αίσχος, έχουν κάνει τους υπολογισμούς τους. Ξέρουν πως μια μεγάλη μάζα θα αντέξει υποφέροντας κάνοντας το σκατό παξιμάδι. Μια άλλη μάζα θα βρει διάφορους τρόπους επιβίωσης (σε όλα τα κράτη που υπάρχει ΔΝΤ, μνημόνια και άλλες λύσεις εξόντωσης, εγκληματικότητα, πορνεία, ναρκωτικά, λαθρεμπόριο, κλπ ανθίζουν). Κάποιοι άλλοι θα τα μαζέψουν και θα πάνε αλλού. Κι οι αδύναμοι πληθυσμοί (ηλικιωμένοι, ασθενείς, άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, άστεγοι, κλπ)  πολύ απλά δεν θα επιβιώσουν.

Το ζητούμενο είναι οι πολίτες, του απολίτιστου κράτους,  να θεωρήσουν μοναδική υποχρέωση και κατόρθωμα τη δυνατότητα  να επιβιώσουν με οποιοδήποτε τρόπο αλλά όχι να αντιδράσουν. Να πεισθούν πως είναι κάτι το ανώφελο, μάταιο, ουτοπία, να αντιδράσουν γιατί πάντα θα υπάρχει ο διατεθειμένος Παναγιώτης. Ο οποίος θα κατέβει από ρετιρέ στο υπόγειο, θα μπαλώσει τα ρούχα, θα ανακοινώσει στα παιδιά πως σπουδές δεν γίνεται, θα βρέξει το παξιμάδι, θα χτυπάει το βράδυ το κεφάλι στο τοίχο απελπισμένος, αλλά δεν θα αντιδράσει. Γιατί αν αντιδράσει , ξέρει πως θα υπάρχει ο παρακάτω Παναγιώτης πρόθυμος και διατεθειμένος. Και πιο κάτω ένας άλλος. Κι η αλυσίδα του φόβου θα είναι ατέλειωτη. Τυχαίο που τα κανάλια το παίζουν Μαρία Τερέζα και συγκινούνται δείχνοντας τις σκηνές αλληλεγγύης όπου φιλάνθρωποι ετοιμάζουν συσσίτια, φιλεύσπλαχνοι δίνουν φαγάκι στους πεινασμένους, ομάδες (ακίνδυνες φυσικά) φιλότιμων ανθρώπων δίνουν ένα χέρι βοήθειας στους αναξιοπαθούντες?

Ο καλός άνθρωπος θα ζει με την ελπίδα πως η κακιά η ώρα θα περάσει, θα μένει στο υπόγειο αλλά θα λέει “ε δεν είμαι και στο δρόμο” θα τρώει το παξιμάδι αλλά θα λέει “ε, έχω όμως παξιμάδι “. Οι μισθοί δεν θα φτάσουν τρία κατοστάρικα γιατί εκείνοι έχουν την εξουσία να το κάνουν, θα φτάσουν εκεί γιατί στο συρτάρι υπάρχουν ένα πάκο βιογραφικά διατεθειμένα να δεχτούν και τα τρία κατοστάρικα, και τον εκβιασμό, και τη τρομοκρατία και την εξαθλίωση, γιατί υπάρχουν υποχρεώσεις, πολύ σοβαρές και οδυνηρές, γιατί ο κόσμος δεν είχε προειδοποιηθεί πως θα ζήσει νέο μεσαίωνα να εκπαιδεύσει τα παιδιά του να μένουν στο δρόμο και να κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες, βρίσκοντας φαί από τα σκουπίδια. Δεν τα είχαν εκπαιδεύσει (ψυχολογικά) πως μπορεί να γίνουν σαν κι εκείνα τα παιδάκια που τους τα έδειχναν σαν παράδειγμα. Οι άνθρωποι έφτιαξαν σπίτι, οικογένεια, με υποσχέσεις πως τα όνειρα θα γίνουν πραγματικότητα, πως τα παιδιά τους θα είναι σαν αρχοντόπουλα, πως εμείς είμαστε στην Ευρώπη, πολιτισμένοι και προοδευμένοι δεν είμαστε τρίτος κόσμος. Τώρα αυτός ο πατέρας, αυτή η μάνα πως να εξηγήσουν πως το καρπούζι ήταν μάπα και ετοιμάσου για ότι χειρότερο μπορείς να φανταστείς….

Η μόνη ελπίδα που έχω για το άμεσο μέλλον μας, είναι πως τελικά αυτά τα τρία κατοστάρικα δεν φτάνουν ούτε για παξιμάδι, ούτε για το υπόγειο. Και πως δεν είναι όλοι διατεθειμένοι να γίνουν βαποράκια, να κάνουν πιάτσα και να εξελιχθούν σε εγκληματίες. Οπότε κάτι θα πρέπει να κάνουν. Με κάποιο τρόπο θα πρέπει επί τέλους να πουν ένα όχι. Σε κάτι. Ένα πρώτο όχι. Γιατί φτάνοντας στο πάτο, πως στο καλό θα νιώθεις ασφαλής αφού δεν υπάρχει τίποτα πιο κάτω από σένα? Οπότε η κρυφή ελπίδα που μένει σε όλους μέσα μας αυτή τη στιγμή είναι πότε θα πιάσουμε πάτο όλοι για να μαζευτούμε και να κάνουμε μια αντίδραση της προκοπής….

Η όχι?

vasiliskos2

Πηγή