Θέλουν και τα... κατοικημένα νησιά

Γ. Χ. Παπαγεωργίου Η στάση που κρατά απέναντι στην Ελλάδα η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ είναι αναμενόμενη. Χρησιμοποιεί την πίεση για να επιτύχει τους στόχους της και επιμένει να ακολουθεί την ίδια τακτική τα δύο τελευταία χρόνια, παρόλο που όλο και περισσότεροι (πολλοί εντός της Γερμανίας) την κατηγορούν ότι η πολιτική της είναι αδιέξοδη. Με την επιμονή της στην λιτότητα βύθισε βαθύτερα την Ελλάδα στο φαύλο κύκλο της ύφεσης και μετέτρεψε σε άλυτη εξίσωση ένα πρόβλημα που ήταν ήδη μεγάλο...


Η Γερμανία κατηγορείται άλλωστε από πολλούς ότι με τη στάση της προκάλεσε μεγάλες καθυστερήσεις και επιδείνωσε το ευρωπαϊκό πρόβλημα, με αποτέλεσμα το κόστος αντιμετώπισης να ανεβαίνει συνεχώς. Ετσι, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να επιτευχθεί η πολιτική συναίνεση που απαιτείται μεταξύ των χωρών-μελών για να ληφθούν οι αποφάσεις που θα “σώσουν” το ευρώ.

Ενώ μέχρι πρότινος η συζήτηση περιοριζόταν στο κατά πόσον η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ, σήμερα οι ανησυχίες που εκφράζονται είναι κατά πόσον το ευρώ θα συνεχίσει να υπάρχει -τουλάχιστον με τη σημερινή του μορφή.
Αρκετοί Ιταλοί βιομήχανοι αρχίζουν να σκέφτονται τα καλά της λιρέτας, ενώ οι Φινλανδοί, όπως αποκαλύφθηκε προ ημερών, ετοιμάζουν σχέδια για την περίπτωση που το ευρώ διαλυθεί. Το βρετανικό περιοδικό “Economist”, μάλιστα, χρησιμοποίησε τον όρο FIXIT (FInnish eXIT) για να αναφερθεί στο ενδεχόμενο εξόδου της Φινλανδίας, κατ΄αντιστοιχία του GREXIT (GREek eXIT) που χρησιμοπποιείται για την Ελλάδα.

Στην πραγματικότητα, όμως, τα  σενάρια καταστροφής χρησιμοποιούνται και ως “φόβητρο” για να περνάει κάθε πλευρά την πολιτική της.

Οι εργαζόμενοι (όχι πλέον μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε πολλές χώρες στην Ευρώπη) καλούνται να δεχθούν μειώση αμοιβών και απώλεια κοινωνικών αγαθών (συντάξεις, κοινωνικές παροχές) υπό την απειλή ότι εάν δεν αποπληρωθούν τα χρέη το ευρώ θα διαλυθεί και η καταστροφή θα είναι πολύ μεγαλύτερη γιαυτούς.

Η Γερμανία, από την πλευρά της, πιέζει για να επιβάλλει ως κράτος τους δικούς της όρους στη “Νέα Ευρώπη” το σχέδιο της οποίας προβλέπεται να διαμορφωθεί μέχρι το τέλος του έτους.

Πιέζει, όμως εκφράζοντας και τα γερμανικά επιχειρηματικά συμφέροντα που επιθυμούν να αυξήσουν την επιρροή τους στο νέο “ζωτικό χώρο” -όπως θεωρούν την υπόλοιπη Ευρώπη που πιέζεται από την κρίση. Τα συμφέροντα αυτά θεωρούν αυτονόητο ότι η βοήθεια που δίνει η χώρα τους στους άλλους θα πρέπει να έχει ως αντάλλαγμα την προνομιακή πρόσβασή τους στους φυσικούς, κρατικούς και επιχειρηματικούς πόρους των χωρών που σήμερα είναι “στα γόνατα”.

Με λίγα λόγια, τα συμφέροντα αυτά δεν θα αρκεστούν στα... ακατοίκητα νησιά.
Θέλουν και τα κατοικημένα.

Πηγή